بخشی
از متن اصلی :
نام: محمد بن الحسن .
كنيه: ابوالقاسم.
امام زمان(ع) هم نام و هم كنيه حضرت پيامبر
اكرم(ص) است. در روايات آمده است كه شايسته نيست آن حضرت را با نام و كنيه، اسم ببرند
تا آن گاه كه خداوند به ظهورش زمين را مزيّن و دولتش را ظاهر گرداند.
محمد پسر حسن (مهدی) فرزند حسن پسر علی
و نرجس است. به باور شیعیان دوازده امامی وی در شهر سامرا متولد شده و در ۵ سالگی به
امامت رسیده‌است. آنان عقیده دارند که او دو غیبت دارد، غیبت صغری (کوتاه) حدود هفتاد
سال و غیبت کبری که هنوز ادامه دارد. بر اساس باور شیعیان، امام دوازدهم شیعیان منجی
عالم است و پس از ظهور جهان را پر از عدل و داد می‌کند و او آخرین امام(دوازدهمین امام)
است
القاب: خاتم، منتظر، حجت، صاحب الامر، صاحب
الزمان، قائم و خلف صالح ، بقیة الله است و مشهورترین آنها «مهدی» میباشد.
شيعيان در دوران غيبت صغرى ايشان را «ناحيه
مقدسه» لقب داده بودند. در برخى منابع بيش از 180 لقب براى امام زمان(ع) بيان شده است.
منصب: معصوم چهاردهم، امام دوازدهم شيعيان
و بر پاكننده اولين حكومت واحده جهانى در دوره آخر الزمان.
تاريخ ولادت: نيمه شعبان سال 255 هجرى.
برخى روز تولد آن حضرت را هشتم شعبان و
برخى ديگر 23 رمضان دانستهاند. سال تولد آن حضرت را نيز برخى 256 و برخى 258 دانستهاند.
محل تولد: سامرا (در سرزمين عراق كنونى).
نسب پدرى: ابو محمد، حسن بن على بن محمد
بن على بن موسى بن جعفر بن محمد بن على بن حسين بن على بن ابىطالب(ع).
نام مادر: نرجس. نام اصلىِ وى مليكه، دختر
يشوعاى، فرزند قيصر روم است. برخى گفتهاند كه نام وى صيقل مىباشد.
این فایل به
همراه چکیده ، فهرست مطالب ،
متن
اصلی و منابع تحقیق با فرمتword در اختیار شما قرار می‌گیرد
تعداد صفحات : 21