مقدمه    2
وظایف ریل    5
طبقه بندی ریل ها    6
ريل‌ها از نظر شکل هندسی    6
ریل های دو قارچی (دارای دو کاهک)    6
ریل های پاشنه دار (پایه تخت)    7
ریل های قاشقی    9
ریل های خاص    9
طبقه بندی بر مبنای وزن واحد طول ریل    9
مشخصات وزنی برخی از مقاطع ریل مورد استفاده در ایران    10
طبقه بندی بر مبنای طول ریل    10
تعمیرات جوشکاری در صنایع ریلی و راه آهن    11
سوزن    11
ريلهاي متقاطع    12


مقدمه
ریل اصلی ترین جزء روسازی راه آهن می باشد که در تماس مستقیم با چرخ وسایل  نقلیه ریلی قرار داشته و تحت بارهای متعددی در جهات قائم، طولی و جانبی می باشد.  بر اساس مدارک موجود، نخستین خطوط ریلی به معنایی که امروزه می شناسیم درمعادن ذغال سنگ کشورهای آلمان و انگلیس احداث گردیده است. در قرن شانزدهم، از چوب به منظور ساخت  خطوطی که آلات ناقله را در مسیر هدایت نمایند استفاده می شد. در این خطوط،  به قسمت تحتانی وسیله نقلیه  (کالسکه)، یک میله بلند به طور قائم نصب شده و با قرارگیری آن درون شیاری که در طول  مسیر وجود داشت، هدایت وسیله نقلیه، تامین می گشت. چوخ آلات ناقله در آن زمان،  معمولاً به شکل استوانه پهن ساخته می شد. دانش ساخت چنین خطوطی در نیمه دوم قرن شانزدهم و توسط معدن کاران آلمان  به انگلستان آورده شد.
با ورود این دانش  به کشورانگلستان، نوآوری و توسعه چشمگیری در ان پدید آمد. به گونه ای که در سال 1630، یکی از صاحبان معدن به نام Baumont  به منظور انتقال مواد معدنی به رودخانه Tyne یک سیستم جدید را پیشنهاد نمود. ساختار  این خط متشکل زا الوارهایی به طول  8/1 متر در نظر گرفته شده بود که در طول مسیر و به دنبال هم، بر روی الوارهای دیگری هک به شکل عرضی قرار می گرفت،  نصب می گردید. اتصال الوارهای طولی به الوارهای عرضی،س توسط  میخ تامین می گشت. آن طور که از شواهد امر پیداست، ظرفیت باربری این سیستم تا چهار برابر بیش تر از راه های مرسوم در آن زمان بوده است. مشکل عمده ای که در این سیستم خط وجود داشت آن بود هک به مرور زمان، سطح فوقانی چوب ها به شدت دچار ساییدگی می شد. به منظور کاهش این نقیصه، در این قسمت از چوب های  سخت استفاده گردید. در مواردی  نیز یک تسمه فلزی بر روی چوب نصب می گشت تا میزان ساییدگی را به حداقل ممکن، کاهش دهد. از سوی دیگر برای جلوگیری از بیرون رفتن آلات ناقله از مسیر اصلی، الوارهایی را به صورت  قائم و در طول مسیر، تعبیه می نمودند.
نصب تسمه های فلزی بر روی الوارهای طولی نیز نتوانست آن چانان که باید، از سایش   و خوردگی خط جلوگیری نماید. به ویژه در مواقعی هک بار زیادی توسط آلات ناقله از روی این خطوط عبور می کرد،  این امر بسیار مشهود بود. به منظور رفع این نقیصه، شخصی به نام Reynolds در سال 1767  مطابق با شکل زیر، نخستین ریل چدنی سنگین را ارائه  نمود. این نوآوری خاصل استفاده از ضایعات  تولید چدن  در ان زمان بود. هر یک از این ریل ها دارای طول 5/1 متر، عرض 43/11  سانتی متر و ارتفاع 18/3 سانتی متر بودند و بر روی آنها سه عدد سوراخ  تعبیه شده بود تا امکان اتصال ریل به الوار تحتانی را فراهم آورد.