تعداد صفحات: 26

شرح مختصر: صنعت مدرن به دستکاري و تغيير در شکل فلزات و آلياژها  وابسته است. ما براي ساختن وسايلي که در طول روز با آنها سر و کار داريم به فلزات نيازمنديم. به عنوان مثال در ساختن پل ها، ماشين ها، آسمان خراش ها، جرثقيل ها، روبات ها و بسياري از وسايلي که اکنون در پيرامون خود مي بينيم و حتي وسايلي که در آينده به زندگي ما وارد خواهند شد به فلزات نيازمنديم. دليل اين امر بسيار ساده است: فلزات به شدت محکم و با دوام اند، پس انتخابي منطقي براي ساختن سازه هاي بسيار بزرگ يا بسيار محکم براي تحمل بارهاي سنگين هستند. نکته ي جالب در مورد سختي فلزات اين است که اين استحکام در برابر انسان و وسايلي که مي خواهند فلز را شکل بدهند نيز وجود دارد. پس با وجود اين مشکل چگونه صنعتگران، فلزات را به اشکال خاص مثلا به شکل بال براي هواپيما در مي آورند؟ در بسياري از موارد پاسخ شما برش دهنده پلاسمايي است. شايد اين حرف به نظر شما قسمتي از يک رمان علمي- تخيلي باشد، اما واقعا اين دستگاه وجود دارد و از اواخر جنگ جهاني دوّم در بسياري از کشورها مورد استفاده قرار گرفته است.

در جنگ جهاني دوّم، کارخانه هاي امريکايي اقدام به ساختن توپ خانه، هواپيما و ماشين هاي زرهي کردند که البته با توجه به نيازهاي بالاي کشورهاي در حال جنگ به اين سلاح ها اين کارخانه ها قادر به پاسخ گويي به تمام اين نيازها نبودند. يک قسمت از اين نيازها در بخش ساخت تجهيزات هوايي (aircraft parts) بود. چند کارخانه ارتشي که کارشان ساخت تجهيزات هوايي بود روشي جديد براي برش دادن يا جوش دادن قطعات ابداع کردند. در اين روش پيچيده يک نوع گاز نجيب (inert gas) به مجاورت يک قوس الکتريکي رانده مي شود، به طوري که در اين نقطه گاز توسط الکتريسيته شارژ شده و اطراف نقطه ي جوش حصاري به وجود مي آيد. در اين روش جديد نقاط جوش يا برش خيلي تميز و دقيق ترند و در اتصالات بسيار محکم تر عمل مي کنند. در 1960، طراحان موفق به اختراع تازه تري شدند. آنها فهميدند که مي توان دماي نقطه ي جوش يا برش را به وسيله ي سرعت دادن به گازي که خارج مي شود بالا برد به اين ترتيب کار با ظرافت بيشتري انجام مي شد. اين سيستم جديد باعث بالا رفتن کيفيت و به طبع آن قيمت محصولات مي شد. در حقيقت، در اين دماي بالا دستگاه مجبور نيست مدت زيادي روي قطعه کار کند مانند کره اي که با کارد داغ بريده مي شود.