«پسر دانشکامَه» عنوان متنی است از متن‌های پارسی میانه که تحریر پهلوی آن از میان رفته و تنها تحریر پازند آن در دست است. عنوان دیگر ومعروفتر این متن که از مندرجات آن استنباط می‌شود«چم کُستی» است.
این متن در مجموع به بحث در مورد ضرورت بستن کُستی و نقش‌های نمادین آن اختصاص دارد که به صورت مناظره‌ای میان فرزندی کنجکاو (= پسر دانشکامَه) و نیز پدری فیلسوف (= دانایی دوست) صورت می‌گیرد، که بی‌تردید، این دو شخصیت نیز نمادین هستند.
متن دارای ۷۶ بند اصلی و پایان‌نوشتی در ۸ بند است. سبک نگارش آن در بسیاری از موارد پیچیده است و همین ویژگی آن را در شیوه نگارش و بیان، با متن دیگر پهلوی که از آن نیز تنها تحریر پازند در دست است، یعنی «شکند گمانیک ویچار» همانند می‌سازد.
«پسر دانشکامَه» یا «چم کُستی» از متن‌های تقریباً کوتاه پارسی میانه است. ولی علی رغم این کوتاهی، در نوع خود، از نظر بیان مفهوم، نمادهای بکار رفته و نیز واژه‌ها و اصطلاحات، بسیار با ارزش است. در این زمینه می‌توان به طور مثال به بندهای ۷-۹، ۱۱-۱۴، ۲۰-۵۱ و غیره، و نیز به واژه‌هایی همانند دانایی‌دوست (= فیلسوف)، شناسایان (= عارفان)، کیهان‌کودک و غیره اشاره نمود.
پایان‌نوشت پهلوی، دارای جملاتی به اوستا، همراه با ترجمه پهلوی آن است، که پس از آن، متن با آفرین و دعا به پایان می‌رسد.گزارش حاضر براساس متن هاینریش، ف، ج، یونکر، صورت گرفته است. این متن که در سال ۱۹۵۰ تحت عنوان“Der Wissbegierige sohn”در ردیف انتشارات «اوتو آراسوتیز» در لایپزیک، به چاپ رسیده است، به کوشش علیرضا کیانی در تارنمای تاریخ فا تهیه و منتشر شده، و به تمام هم میهنان گرامی پیشکش می‌شود.