در ابتدای کتاب چنین می خوانیم:
مطالعه کردن، اندیشیدن، جستجو کردن، تحقیق کردن، پرسیدن و یافتن کار همیشه من است. و طرح یافته ها دلیل خواندن و نوشتن و گفتنم. اگر می خوانم، می جویم، می یابم و می گویم. انگیزه ام دردی است که ریشه در جانم دارد، و اگر از این همه سربتابم، درد با جان یکی شده، خواهدم کشت. بیماری مرگ آوری هست که به تاریخ و فرهنگ و مذهب مردمان هجوم آورده است و یک لحظه غفلت همه چیز را نابود خواهد کرد. این است که آرام نمی یابم. چرا که درد شدیدتر از آن است که فرصت آرامش بدهد. و بیماران به مرگ نزدیک تر از آنکه بتوان به خوشایند و بدآیند دیگران اندیشید.
می بینید که من طبیب بی دردی نیستم که آرام و منظم معاینه کنم و نسخه بنویسم. بلکه دردمندی در انبوه دردمندانم. با این تفاوت درد را شاید اندکی بیشتر از برخی جهانیان احساس می کنم و مسئولیت را از برخی مسئولان رسمی شدیدتر و عمیق تر می شناسم و شاید هم چنین نباشد و فقط بی قرارتر از آنم که بتوانم و بی نام و نان تر از آنکه محافظه کاری را توجیه عقلی نمایم و فقط متوجه باشیم که چیزی بگویم و جوری که نه سیخ بسوزد نه کباب! پس نه نویسندۀ حرفه ایم نه گویندۀ حرفه ای و شنونده من نیز نمی تواند حرفه ای باشد...