مقدمه:
نوشتن گاهی سخت ترین کار دنیاست. مخصوصا وقتی نوشته هایت برای تعدادی روانشناس باشد. من یک روانشناس؛ صحبت هایی خودمانی و ساده بین ما و دوستان روانشناس می باشد. باید همه ی ما در هر جایگاهی که هستیم بدانیم که نویسنده ی همه ی سکانسهای زندگی خودمان هستیم. من تصمیم می گیرم فردا صبح بیدار شوم یا ظهر؛ من تصمیم می گیرم بخندم یا بگریم. من تصمیم می گیرم که حالم خوب باشد یا نه، به زبان دیگر شاید می توان گفت افسرده بودن در اکثر موارد مخصوصا در بین دانشجویان فرآیندی انتخابی می باشد. یعنی من تصمیم گرفته ام افسرده باشم. من یا تو یا ما به عنوان یک روانشناس باید بر این امور واقف باشیم. اکثر دوستان که از حال بد خود می نالند فقط نیاز به شنیده شدن و درک شدن دارند. گاهی من به عنوان یک روانشناس می توانم بشنوم، درک کنم و قضاوت نکنم. من انتخاب کرده ام که یک روانشناس باشم در حالی که می توانستم خیلی راحت رشته هایی را انتخاب کنم که هیچ سر و کاری با حال خوب یا حال بد دیگران نداشته باشم. ولی حال به عنوان یک روانشناس مسئولم و این مسئولیت بار بسیار سنگینی روی دوش من و همه ی آنهایی که انتخابشان روانشناس بودن است می باشد. باشد که روزی هیچ روانشناسی روان نشناس نباشد و هیچ فردی حال بد را انتخاب نکند.