از مقدمه کتاب:
از وقتیکه پیدایش آدم متصور است، وجود زن و مرد متحد و غیر قابل تفکیک بوده و هست و خواهد بود. در حقیقت زن و مرد یعنی مجموع وجود آنها را می توان یک واحد و یا یک بنا و یا یک پرنده بسوی کمال فرض نمود که هر یک از آن جزئی از واحد بوده و اجتماع آندو تشکیل دهنده آن واحد خواهند بود.
زن و مرد دو ستون بنا بوده که پایداری و بقاء آن بسته بوجود هر دوی آنها با هم می باشد، یا آنکه دو بال پرنده بوده که پرواز منوط بوجود و هم سطح بودن هر دو بال می باشد. لذا عقیده افلاطون را در این مورد از کتاب المرته الجدید، ترجمه و عیناً نقل می نمائیم.
افلاطون چنین تصور و بیان نموده:
حقیقت نوع انسانی در آغاز وجود منقسم بدو جزء ذکور و اناث نبوده است. بلکه افراد نوع بشر هر یک ممزوجی از معنی ذکور و اناث بوده اند و این دو عنصر که امروز در دو پیکر جلوه می کند، روزگاری در یک کسوت متظاهر بوده است که افراد نوع انسانی در آن مرحله واجد هر دو حقیقت و کمال هر دو جنسیت بوده اند...