توزیع بهینه داراییها و تنوع‌بخشی به آنها، صندوقها را قادر به برقراری توازن مطلوب ریسک-بازده سرمایهگذاریها، منطبق بر اصول، مبانی و استراتژی‌های دورن سازمانیشان، میسازد. اما بر خلاف تصور غالب که تنوع‌بخشی به داراییها را عموماً از منظر دستهبندی کلان سرمایهگذاریها، از جمله سهام، درآمد ثابت، املاک و مستغلات و نظایر آن، مینگرد، صندوق‌های بازنشستگی در کشورهای پیشرفته تنوع‌بخشی در چهار سطح جغرافیایی، ارزی، بخشی (رشته فعالیتهای اقتصادی) و بنگاهی را نیز در استراتژی‌های سرمایهگذاری خود جای دادهاند تا امکان مدیریت بهینه ریسک و دستیابی به بازده مطلوب را برای خود فراهم سازند. این گزارش با تمرکز بر تجربه هفت کشور، موضوع تنوع‌بخشی را پیگیری کرده است.