کتاب حاضر یکی از آثار فلسفی و علمی و اجتماعی برتراند راسل بشمار می‌رود و آنرا در هشتادمین سال زندگی خود منتشر کرده است. وی در این کتاب علم را محور زندگی انسان قرار داده و استفاده صحیح از تکنیک را یگانه وسیله بهبود وضع بشر می‌داند. با فرو ریخگی فرهنگی و تمدنی که معلول ترس و ناامیدی و یاس است مبارزه می‌کند و روح امید و شهامت و محبت و خوش‎بینی را در افراد تقویت می‌نماید. در اصلاحات اجتماعی علاوه بر مسئله تعلیم و تربیت، تقسیم اراضی، تعدیل سرمایه‌ها، نظارت بر موالید، آزادی، صنعتی نمودن کشور و مکانیزه کردن کشاورزی را لازم می‌داند و در عین حال تمام این عوامل را برای رفاه حال جامعه ضروری و غیرقابل اجتناب می‌شمارد و تصریح می‌کند که با رعایت این اصول همان آسایش و رفاهیتی که در کشورهای مترقی جهان وجود دارد نصیب ما نیز خواهد شد و صلح عمومی در پناه آن تامین می‌گردد. او می‌گوید با اینکه در طول سه قرن گذشته علم قدرت انقلابی خود را به عنوان یک نیروی باور نکردنی تثبیت نموده کار علم در تطور زندگی بشر در مراحل ابتدایی است و بطور اختصار اثرات مختلفی را که علم در زندگی سیاسی، اقتصادی و اجتماعی انسان داشته است مورد بحث قرار می‌دهد.

اعتقاد راسل آنست که حقایق علمی باید خالی از هر نوع تعصب مسلکی و نژادی، و مبتنی بر مشاهده و تجربه باشد نه متکی به منابع غیر موثق متقدمان زمین مرکز کائنات نیست و انسان منظور غایی خلقت نمی‌باشد لذا نظریه مکانیستیک که نظریه جدید علمی درباره جهان است بوجود می‌آید. مارکسیسم و بعضی از قسمتهای کتاب انجیل را به محاذات هم مورد انتقاد قرار می‌دهد و به معتقدان متعصب دین مسیح و پیروان مشرب اصالت عقل و کمونیسم شدیداً حمله می‌کند.