به‌سوی صلح جاودان: طرحی فلسفی، جستار کوتاه، ولی اثرگذارِ ایمانوئل کانت (۱۷۲۴-۱۸۰۴) است. این نوشتار نقش مهمّی در بنیان‌گذاری رشته‌ی روابط بین‌الملل داشت، و در مطالعات جنگ و صلح جایگاه ویژه‌ای یافت. کانت در این جستار، به پیروی از الگوی صلح‌نامه‌های زمانه‌ی خود، طرح یک معاهده‌ی صلح را می‌ریزد که همیشه بپاید، و مانند آتش‌بس‌های موقت، در میانه‌ی جنگ‌های پایدار، به نظر نیاید.
کتاب پیش رو، تفسیرِ کارل یاسپرس از به‌سوی صلح جاودان است. یاسپرس، به قول شاگردش هانا آرنت، وفادارترین شاگرد کانت بود، و در فلسفه‌ی خود از وی بیش از دیگران تأثیر پذیرفت. او را یکی از شایسته‌ترین شارحان کانت می‌توان به شمار آورد. یاسپرس در این جستار تفسیریِ خود، اهمیت اثر کانت را شرح می‌دهد. بر خلافِ کسانی که صلح جاودان را آرزواندیشیِ محض دانسته‌اند، و این نوشته‌ی کانت را در قیاس با آثار دیگرش، فرعی و تفنّنی قلمداد کرده‌اند، یاسپرس، نشان می‌دهد که صلح جاودان «ایده»ای کانتی است، یعنی نه در خارج موجود است، نه هرگز می‌تواند تحقّق یابد، اما دستیابی به صلح بدون داشتن «ایده»ای از صلح ممکن نیست. بنابراین، به‌سوی صلح جاودان، طرحی ناگزیر در فلسفه‌ی سیاسی است، که افق دستیابی به صلح را نزدیک‌تر می‌نماید، بدون آنکه وعده‌های آرمان‌شهری بدهد، یا جزئیاتی خیال‌پردازانه از محتوای صلح‌نامه‌های آینده بر جا گذارد.
برای فهم بهترِ دیدگاه کانت درباره‌ی جنگ و صلح، قطعه‌ی مربوط به این موضوع در بخشِ «کانتِ» کتاب فیلسوفان بزرگِ یاسپرس نیز به فارسی برگردانده، و همچون درآمدی بر متن اصلی کتاب، بدان افزوده شده است. مترجم امیدوار است پیش‌گفتار بلند و پانوشت‌های توضیحیِ وی، گشاینده‌ی پاره‌ای از گره‌های متن، و مخصوصاً برای خواننده‌ی ناآشنا به بحث روشن‌گر باشد.