در آغاز کتاب شرحی از زندگی، آثار و دیدگاه‌های "میشل ایکم دو مونتنی"، نویسنده فرانسوی (۱۵۳۳ - ۱۵۹۲) آمده است. پس از آن برگزیده‌ای از اثر مشهور او "Essais (تتبعات/ آزمون‌ها یا مقالات) به فارسی برگردانده شده است. نویسنده در این اثر تنها به فکر آن است که درباره همه مسائل داوری کند، خواه برای شناختن مسائل بسیار عمیق و پیچیده خواه برای حفظ موضوع‌های بیهوده و بی‌ارزش. در نتیجه، مونتنی در حین عرضه کردن اصول داوری‌ها درباره مسائل گوناگون، اصولی نیز از زندگی و نماهایی از تجربه‌های شخصی پیش چشم خواننده می‌گذارد. "تتبعات، به مثال شب‌های آتنی آولوس گلیوس و "درس‌های" بسیاری اومانیست‌های رنسانس، در آغاز کار، مجموعه‌ای از شواهد دسته بندی شده با شرح و تفسیر مختصر با مجموعه‌ای از دستورهای اخلاقی برگرفته از اخلاقیات روزگار باستان بیش نیست... مونتنی از مشرب فلسفی رواقی (که تاثیر آن در پاره‌ای ازتتبعات I، ۱۹ به ویژه محسوس است) و از این مبدا "که فلسفیدن فرا گرفتن هنر مردن است" مسیر خود را آغاز میکند و، از راه مشرب شک (که مضامین عمده‌ی آن با دامنه‌ای فراخ در دفاعیه‌ی معروف رایموند و سابونده پرورده شده است. II، ۱۲) به فلسفه طبیعت می‌رسد که، اگر بیش از هر چیز بر فرمان‌برداری از دستور سقراطی در معرفت نفس مبتنی نبود، آدمی دچار این وسوسه می‌شد که آن را به مشرب اپیکوریان نزدیک شمارد... مونتنی با خودنگری، نه همان "مدام به تکان" درمی‌آید بلکه مبلغی حقایق کلی درباره‌ی سرنوشت بشری و، به قول خود او، "حکمت اخلاق" تام کشف میکند (III، ۲). این حکمت اخلاق اساس بر تامل در یکی از تعلیمات اخلاقی کهن، یعنی "بروفق طبیعت زیستن"، استوار است. مونتنی اعتقاد دارد که طبیعت حامی همه جانداران است و، به نرمی و مهربانی، آن‌ها را، "به اعمال زندگی و موجبات رفاه و آسانی" سوق می‌دهد... آخرین فصل تتبعات تقریبا با این نتیجه‌گیری پایان می‌یابد: "این که آدمی بداند چگونه باید از هستی خود لذت ببرد کمال مطلق و توان گفت امری الاهی است".