هدف این ترازنامه تازه بیان مسائل کلی است که آن را "فلسفه" نام نهاده اند و نیز نتیجه ای است که از آن فلسفه برای سرنوشت انسانها گرفته می شود.
فلسفه هنگامی که نتیجه‌گیری بی‌غرضانه و عینی از تاریخ شناخت انسان و تاریخ عمل انسان تا امروز باشد، قابل وثوق و اعتبار است، واِلا مکیدن سرانگشتان وهم خویش است. دوباره می‌گوئیم: فلسفهٔ انقلابی کار بسیاری علوم طبیعی و اجتماعی را نباید تکرار کند و باید به‌طور اساسی در جهت و هدفی در خدمت همان وظیفهٔ دگرسازی جهان به‌سود زحمتکشان باشد که خواست عمدهٔ آن است. و بدین معنی فلسفه هرگز ایستا نیست، پویاست یعنی با حرکت تدریجی شناخت و علم با هر حرکت تاریخ و عمل تاریخی، خود را غنی‌تر می‌سازد و بر سهم حقایق مطلقه (ثابت) در گنجینهٔ حقایق نسبی (متحرک) خود می‌افزاید. فلسفه باید حد و حدود خود را بشناسد. از علم بستاند ولی به علم یاری دهد و خود به لفاظی و “فرمالیسم سکولاستیک” بدل نشود و معنای دیالکتیکی بودن یک فلسفه جز همین پویایی مقولات و احکام و استنتاجات آن به‌علت پویایی جهان و جامعه نیست. تحلیل مشخص از وضع مشخص (خواه در علم و خواه در جامعه) قانون طلائی در اسلوب معرفت است.