یکی از فرضیه‌های اصلی این کتاب در تحلیل آثار آرابال، بازیابی ریشه‌های پدیداری فرم و محتوی بر اساس سه ایده‌ی سکس، آنارشیسم و شقاوت است. بدون شک آرابال چون هر هنرمند مدرن دیگر دوران معاصر از جریانها فکری و ساختارهای فرمی متفاوت و گونه‌گونی در هنر پیش از خویش سود برده است اما به اعتقاد نگارنده، آرابال در ساخت سبک فردی خویش که به تئاتر پانیک ختم میشود متاثر از سه جریان عمدهی فکری و هنری بوده است. جریانهای فکری‌ای که پیش از آرابال توسط سه هنرمند شاخص فرانسوی همچون، سکس، آنارشیسم و شقاوت در تئاتر پانیک آقای آرابال مارکی دوساد، آلفرد ژاری و آنتونن آرتو به صحنه‌ی تئاتر راه یافته‌اند.