مدرسهی علوم سیاسی که بیش از صدوبیست سال پیش، در زمان مظفرالدین شاه در تهران تاسیس شد، یکی از اولین نهادهای آموزش عالی در ایران، و نخستین تلاش برای تدریس مفاهیم حقوق اساسی، علم سیاست و روابط بینالملل، و تربیت کارشناسان این رشته در ایران بوده است. شماری از مهمترین دولتمردان ایران از دانشآموختگان این مدرسه بودند. کتاب ریشههای تجدد، پژوهش چنگیز پهلوان، تاریخچهی تاسیس مدرسهی علوم سیاسی، همراه مجموعهای از اسناد این مدرسه، از جمله رسالهی حقوق اساسی، اثر محمدعلی فروغی است.
بخشی از پیشگفتار کتاب:
ما در زمانهای شگفتآور زندگی میکنیم. کمتر نسلی چون نسل ما در معرض اینهمه دگرگونی قرار گرفته است و چنین گسستهای تصورناپذیری را به جان آزموده است، سنتشکنیها را تجربه کرده است و نوآوریهای باورناپذیری را در واقعیت به چشم دیده است و با آنها زندگی کرده است. نهفقط انقلابهای دورانساز را از نزدیک مشاهده کرده و به تصور خود از آنها آموخته است، بل آنها را حس و لمس کرده است و بارها آنها را به داوری سپرده است. تحولات و دگرگونیهای تکاندهنده در همهی سطوح زیستی ازسویی و ناپایداربودن رفتارها و اندیشهها و آیینها ازسویدیگر، همهچیز را پیشبینیناپذیر ساخته است. همهی ابزار ارتباط سنتی یا در معرض دگرگونی جدی قرار گرفتهاند یا از درون از هم گسیختهاند و دیگر کارایی قدیم و متعارف را ندارند. در چنین زمانهای نهفقط انسان معاصر در پی شناسایی عناصر ثباتدهنده برآمده است، بل وراتر از آن در جستوجوی ساختارها و چارچوبهایی هویتبخش، کوششهایی گسترده به خرج میدهد.
آنچه ثباتدهنده است بهواقع هویتبخش هم به شمار میرود. از راه دستیابی به ثبات است که میتوان به هویتی کمابیش پایدار دست یافت. ازاینرو، کندوکاو در عرصهی ثبات و هویت را باید یکجا و در کنار هم دنبال کرد. اگر بپذیریم رسانههای ارتباطی در جامعهی ایران در یکصد سال گذشته مدام در معرض تغییر قرار گرفته بودهاند، آنگاه ناچار باید به شناسایی این رسانههای ارتباطی و کاربرد هریک از آنها نیز رو آورد. از تلگراف گرفته تا انتشار اعلامیههای فردی و گروهی، جریدههای درباری و عمومی، چاپ کتاب گرفته تا روزنامههای نوآراسته، میرسیم به استقرار دستگاههای سخنپراکنی و رواج نوارهای صوتی و سرانجام راهاندازی تلویزیون و شبکهی جهانی بیآنکه بخواهیم همهی رسانههای ارتباطی را نام ببریم...