در این اثر عقبه و مبانی حکمرانی اعتدالی در اندیشه ایرانی، و گرایشات عقلی و فلسفی، حکمی و فقهی آن مورد واکاوی قرار گرفته است. همچنین تحولات فرهنگ استراتژیک در تاریخ ایران و نسبت به آن با حکمرانی اعتدالی مورد تاکید بوده است.
نویسنده در ادامه خطوط نظریه حکمرانی اعتدالی را به عنوان عامل تضمین‌گر بقا، توسعه و امنیت ایران اسلامی در سنت حکمرانی ایران و با رعایت قواعد منطقی و روش‌شناختی به بحث گذاشته است.

در مقدمه این اثر آمده است:
بر حسب تجارب به دست آمده طی چند دهه گذشته از استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران و شکل‌گیری نظام حکمرانی و در آستانه ورود به دوره جدید تکوین نظام سیاسی و گام دوم انقلاب اسلامی، اکنون به ضرس قاطع می‌توان گفت تنها راهبرد یا مهم‌ترین راهبرد جدی برای اصلاح امور و احیای جامعه و دولت در ایران، بهره‌مندی از ظرفیت‌های گفتمانی اعتدالی و پرهیز از هرگونه رادیکالیسم، افراطگرایی و تندروی در عرصه‌های مختلف سیاستگذاری است.
تجربه دولت‌های پس از انقلاب اسلامی و شکل‌گیری انواع بحران‌های شکل‌گرفته، گویای آن است که چاره‌ای جز اتخاذ رویکرد متعادل و واقع‌بینانه نیست و این رویکرد، ایده یا گفتمان منطبق بر تمامی ارزش‌ها، باورها و هنجارهای حاکم بر جامعه و فرهنگ ایران از یک سو و ارزش‌های مطلوب و تمدنی انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی است. به عبارتی در اینجا با یک گفتمان غریبه، وارداتی و غیر بومی مواجه نیستیم، بلکه اندیشه اعتدالی یک ارزش ذاتی این سرزمین است. در عین حال از منظر توسعه‌ای و تلاش برای بهبود و پیشرفت امور و ارتقاء توانمندی‌های دولت نیز گریزی جز بازگشت به اندیشه اعتدالی نیست.