از متن کتاب:
عنایت... نگین ... محمود عنایت... روزنامه نگاری... نامهایی که برای سالهای طولانی در هم گره خورده بود و هر دو جایی ارزنده و درخور در محدوده روشنفکری و روزنامه و مجله خوان ایران داشت. محمود عنایت آدمی وارسته و آزاده، روزنامه نگاری رشید و بی پروا بود. از «محرمعلی خان» و محرمعلی خانها نمی هراسید و پروای احضار به ساواک و بازجویی نداشت. استقلال رای و مرعوب قدرت نبود. او همه اینها را در راه آزادی بیان و گفتن آنچه که باید به جان می خرید تا حرفش را بزند و آنچه را درست می پنداشت منعکس کند؛ هم از زبان و قلم خود و هم از زبان و قلم دیگران. و این جایگاه را با پاکی و درستی و سلامت نفس و پایداری در حفظ حرمت و شرافت حرفه ای خود به دست آورده بود. بینشی عمیق و دیدی گسترده داشت. نثری داشت پاکیزه و روشن و روان و محکم. فارسی نویسی و درست نویسی و به کار گرفتن ترکیبات همیشه تازه و بدیع از ویژگیهای نثر عنایت بود. او با احاطه ای که به زبان فارسی داشت بدون این که شکل و شمایل کلمات را عوض کند، هر واژه ای را درست در جای خود می نشاند و بی آن که پیرایه های اضافی بر آن بندد ترکیباتی بدیع می ساخت...