از متن کتاب:
رسم مردم بیشتر عامی و پایبند مذهبی، افزون بر افراط در اجرای عقیدتی، به تعویذ و خرافات عزایم دخیل بستن پایبوس پیرمرادی ها، رفتن شیوه دیرین و سنتی عموم و خصوص بوده است. سیدها (سادات) که (شاه میر) خوانده میشوند در میان مردم حرمت میشوند. عدد پیرمرادی ها فراوان است. هر روستا و یا سه آبادی پیر خاص خود دارند. روزهای قتل و ترحیم ایام نوروز سیزده بدر و جمعه زایران پیرمرادی ها چشمگیر است. تعزیه نیز از همان تعاقبات و سلوک گذشتگان میباشد مراسم ماههای محرم، صفر و رمضان همراه با نعش و کتل و سینه زنی زنجیر زدن و قمه زنی علاوه بر شهر و شهرک ها، در روستاها نیز با شکوه شایان بر پا میشود. براستی که مردم سیزده ماه از دوازده برج سال عزا دارند. (کل یوم عاشورا وکل ارض کربلا). پیشینه تعزیه در بوشهر به ۷۰۰ سال پیش بر میگردد. این رسم بی گمان با آغاز اجرای تعزیه در ایران باید همزمان باشد. علاقه به عزاداری بر سرزدن و گریه و زاری بین صغیر و کبیر شایع میباشد این شیوه دیرین با وجود سختگیریهای پهلوی اول - ۱۳۰۴،۱۳۲۰ ش و پس از آن (۱۳۲۰،۱۳۵۷ ش) - باز با اصرار مردم و سپردن تعهد بانیان به نظمیه (شهربانی) محل، تا کنون دنبال شده است...