از مقدمه کتاب:
مردمانی در سرزمین‌هایی از جغرافیای ایران زندگی می‌کنند که در سیر تاریخی ارتباطات انسانی، از زبان ترکی استفاده می‌کنند؛ زبانی که آمیخته با جان و روان‌شان است و بخشی از هویت‌شان را تشکیل می‌دهد. مردمانی با فرهنگی پایدار و آداب و رسومی ماندگار؛ مردمانی با شعر و ادب در همراهی با موسیقی و رقص. با آئین‌های سوگواری و شادمانی و با اسطوره‌هایی که حکایت آزاده‌گی و رنج و تلاش کوهستان و صحرا است. مردمانی که دور افتاده از تاریخ و جدا مانده از رسمیت هویت فرهنگی هستند و اینک آگاه از بود فرهنگی-تاریخی و اقلیمی و در طلب حفظ حقیقت ترک بودن خود. در شرایط متحول شونده مدنیت امروز، ترک های ایران در سودای رسمیت زبان خود و در باززایی هویت تاریخی و فرهنگی هستند که دگردیسیهای زمانه، آنها را در یک صد سال گذشته به پستوی اذهان رانده و در بازی های سیاسی و سرزمینی به خفا برده است؛ هویتی در امتداد تاریخ و فرهنگی در استمرار زیستی، اینک با تجدید مطلعی که حقوق طبیعی انسانها را به رسمیت شناخته و کرامت انسانی را در ارزش گذاری دوباره ارزشها به محور هم زیستی اقلیمی و فرهنگی کشانده است، ترکهای ایرانی را به تکاپو واداشته تا داشته های خویش را به سنجه گرفته و در ضیافت جهانی مدنیت حضوری فعال و شادخوارانه ارائه کنند...