از جمله اسنادی که برای شناسانیدن اوضاع ایران در دوره ناصرالدین شاه باقی مانده، کتاب بسیار جالب توجهی است که از شاهکارهای پایان قرن گذشته ایران است. این کتاب چنان‌که مؤلف بدان تصریح کرده، در سال 1287 قمری نگاشته شده است. اهمیت آن از لحظ ادبی به اندازه‌ای است که به‌جرئت می‌توان آن را بزرگ‌ترین شاهکار نثر فارسی در قرن سیزدهم هجری دانست و از لحاظ تاریخی به‌اندازه‌ای است که از این روشن‌تر آیینه‌ای برای نشان دادن عصر و زمانه این کتاب نمی‌توان یافت. نویسنده آن از رجال و وزیران نامی دربار بوده است.