رساله حاضر به پژوهش پیرامون هنر هخامنشی با هدف بررسی تفکرات حاکم بر بازنمایی، ساختار بازنمایی و راهکارهای بصری حاکم بر آن برای انتقال ایده های مدنظر حکومت یعنی نمایش قدرت و مشروعیت از طریق این رسانه و دستیابی به ایده بنیادی مشروعیت حکومت در این دوره می پردازد.
روش پژوهش بهره گیری از منابع بررسی پدیدارشناسانه / ساختارگرایانه، تحلیل مبتنی بر پیچیدگی و نشانه شناسی به منظور بررسی مولفه های موجود در بازنمایی مانند سازماندهی، ساختار، تناسب، ساختار نشانه ها و ارتباط نشانه ها و با هدف ردیابی ارتباط میان دانش بصری به منزله الگویی ارتباطی با ساختار بیانی منتج از بینش حاکم بر محیط به منزله عرصه طرح مشروعیت و قصد نهایی آن دستیابی به نحوه ابراز آن در تراز گفتمان و سویه بخشی دیداری مخاطب در این فرهنگ بوده است.