چنانکه از شاهنامه بر می آید پادشاهان ایران در گزینش ولیعهد خویش آزاد بوده اند. چون او پای به جهان می نهاد در پرورش او کوتاهی نمی کردند و او را به دایگان می سپردند و از گزندش نگهداری می نمودند. کودک تا چهارسالگی شیر میخورد و پس از آن دوران آموزشی از پنج سالگی آغاز می گشت و هنرهای گوناگونی را که دانستنشان بایسته شاهان است به او می آموختند. در هفت سالگی رسم میدان و هماوردخواهی و چوگان بازی بر آن افزوده می شد و در هشتمین سال آئین تخت و کلاه را می آموختند و در دوازده سالگی از آموزگار بی نیاز می گشتند. کسانی که او را آموزش می دادند آموزگاران، سخنگویان، اخترشماران، فرزانگان، موبدان، کاردانان، هندسه دانان، دانندگان، مردان دانش پذیر و یادگیر، فرهنگیان، بخردان و پهلوانان نامی بودند.