ابوالقاسم پرتو اعظم، نویسنده چند داستان کوتاه و نمایشنامه، به بسیاری از کشورهای جهان سفر کرد و برای یادآوری دستور زبان مادری خویش با تدبر دو ساله در دستور زبانهای زمان خود، به این نتیجه رسید که نباید خود را درگیر قواعد دست و پا بسته کرد در حالی که یک فارسی زبان، بدون دانستن این قواعد هم می تواند به شیوایی صحبت کند و معنای خویش را به دیگری منتنقل کند. وی در نخستین دستور خود در نوشته ها و چامه های پیشینیان به ویژه فردوسی با ژرف نگری در چگونگی کاربرد هر واژه و واج، واکاوی کرده و خود را از تنگنای دستورنویسان پیشین وارهانده و از قید و بند قواعد دستوری گریخته است. وی این دستور را در سال 1354 شمسی به زیور طبع آراست. گپ، گواژه، آمیژه، نام زاد، نام رمن و ... از اصطلاحات نخستین دستور پرتو اعظم است.