لهجه هزارگی یکی از اصیل ترین لهجه های زبان پارسی دری است. زبان پارسی منسوب به پارس تاریخی یعنی حوزه هندوکش و بابا در مرکز افغانستان است. زبان پارسی ادامه زبان اوستایی است که هر دو خاستگاه شرقی دارد. لهجه هزارگی، بیشترین ویژگی های واجی، دستوری و واژگانی درّ سه هزار ساله زبان اوستایی را در صدف خود حفظ کرده است. حضور ویژگی های کهن زبان اوستایی و پارسی - در کنار سایر مولفه های هویتی - از کهن بودگی زبان و بومی بودن و آریان تباری انسان هزاره روایت می کند.