دستور زبان را می‌توان به اجمال دانشی دانست که به بررسی ساختمان زبان می‌پردازد و ساختار واژگان و پیوند میان آنها را در یک زنجیره گفتاری توصیف می‌کند. برخی افراد با احاطه بر روح زبان، به مدد خلاقیت خود، قواعد دستوری را به گونه ای تازه و متفاوت با افراد و نویسندگان عادی به کار می گیرند. هر یک از مقوله های دستوری می تواند کارکردهای زیباشناختی خاص خود را داشته باشد. در این کتاب سعی شده جایگاه مقوله های دستور زبان در ادبیت کلام نشان داده شود. از همین منظر دسته بندی ها و مباحثی که دستور نویسان داشته اند با نگاهی هنری مورد بررسی قرار گرفته و دستور زبان شعر بررسی شده است.