دانشمندانی که درباره حقایق جهانی تفکر و تامل می کنند، در جستجوهای خود همواره به بن بست می رسند و در برابر هر یک از پرسشهای خود به حیرت دچار می شوند. اما هیچ دانشمندی هرگز از خود نمی پرسد حقایقی را که وی مطالعه می کند و برای کشف آنها جهد می ورزد، با کلمات و الفاظ بیان می شوند و اگر اسماء و الفاظ بدرستی حقایق جهانی هستند، بیشک مفهومات آنها که انسانها برای بیان مکنونات و افکار خود بکار می برند نیز حقیقت حقایق می باشند. پس خردمند و یا عارفی که در جستجوی حقیقت است بایستی که بر مز اسماء و کلمات دست یابد تا بتواند اندکی به اسرار جهان آگاه شود.
همه اشیاء جهان بیکدیگر مربوط اند. شناسائی وقتی به کمال نزدیک می شود که خردمند، بتواند ارتباط بین چند چیز و یا چیزها را که در باطن با هم یکی هستند و یا از یک ریشه بیرون آمده اند (ولی در ظاهر نمایان و مشهود نیستند) کشف کند و دریابد.