این کتاب گویا از کهن‌ترین نوشته‌های فارسی است که مؤلف ناشناخته آن روش دائره المعارف پیش گرفته و یک دوره از فرهنگ اسلامی عصر خویش را در آن گنجانده است. مباحث آن نسبت به «کیمیای سعادت» غزالی که گزیده و ترجمه‌مانندی از «احیاءالعلوم» خود اوست و گویا اندکی پیش از ۴۹۹ ساخته شده، بیشتر است و از مقایسه اجمالی با آن معلوم می‌شود از آن در این کتاب بهره برده نشده است.
مؤلف در این کتاب که در مجموع ۳۶ کتاب در آن گذارده و فهرست آنها را در مقدمه آورده است، خواسته مباحث مربوط به اصول و فروع مذهب و مسائل اخلاقی و سیاسی و اجتماعی و تاریخی را برای فرمانروای زمان خود بیاورد