کتاب «رده‌بندی دهدهی دیوئی و فهرست نسبی: گسترش ادبیات ایرانی» اثری است که بر پایه نظام جهانی رده‌بندی دیوئی (DDC) و با هدف تطبیق آن با نیازهای خاص ادبیات فارسی تدوین شده است. این اثر که در سال ۱۳۵۲ (۱۹۷۳ میلادی) توسط مرکز خدمات کتابداری ایران منتشر شده، بخشی از مجموعه‌ای است که تلاش می‌کند ساختار استاندارد دیوئی را برای فرهنگ و زبان فارسی قابل استفاده‌تر کند. در این کتاب، بخش‌های مختلف ادبیات فارسی مانند شعر، داستان، نقد ادبی و دیگر شاخه‌ها با استفاده از شماره‌گذاری دهدهی مشخص و طبقه‌بندی شده‌اند و فهرستی نسبی از موضوعات نیز برای سهولت دسترسی کاربران فراهم شده است.
گرچه پایه اصلی این نظام همان رده‌بندی ملویل دیوئی است، بررسی‌های علمی بعدی نشان داده که این گسترش‌ها در برخی موارد با نسخه‌های جهانی دیوئی (به‌ویژه ویرایش‌های ۲۱ و ۲۲) تطابق کامل ندارند. تحلیل‌هایی که در سال‌های اخیر انجام شده‌اند، از جمله مقالات منتشرشده توسط پژوهشگران حوزه کتابداری، نشان می‌دهند که برخی از رده‌ها به شکل متفاوتی تنظیم شده‌اند و در مواردی استانداردهای بین‌المللی رعایت نشده است. با این حال، این کتاب همچنان یکی از منابع مهم برای کتابداران، پژوهشگران حوزه ادبیات فارسی، و مراکز فهرست‌نویسی در ایران به‌شمار می‌رود.
این گسترش از رده‌بندی دیوئی تلاشی بوده برای پر کردن خلا موجود در ساختارهای بین‌المللی طبقه‌بندی که اغلب توجه کافی به ویژگی‌های خاص زبان و ادبیات فارسی نداشته‌اند. پیشنهادهایی برای بازنگری و بازنویسی این گسترش‌ها در قالب یک مجموعه منسجم نیز مطرح شده‌اند تا نظام رده‌بندی بومی‌شده‌ای برای ایران فراهم گردد که در عین حال با استانداردهای جهانی نیز هماهنگ باشد.