رند، چهرۀ محبوب دیگری است که آن هم تصویر «منِ» شعری حافظ است. رند نیز نقطۀ مقابل صوفی و شیخ و زاهد و مفتی و محتسب است و در کنار پیرمغان و حافظ. اگر پیر مغان اغلب چهرۀ حکیمانه و متفکر حافظ را می‌نماید، رند بیشتر چهرۀ عامی نما و پرخاشجویانه و گستاخانه و شیدا و شیفته گونۀ او را نشان می‌دهد به همین سبب رند شعر حافظ، رند بازاری که خود مظهر ریا و تظاهر است، نیست، بلکه رند مدرسی و روشنفکر است.
به گفتۀ نویسنده, حافظ رند پارسا: «رندان ، راه و رسم قلندران را با شیوۀ پهلوانان، در هم آمیخته، از این دو، چیزی به نام رندی ساخته بودند..
مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز
ور نه در مجلس رندان خبری نیست که نیست!