کتاب حاضر مقالاتی است درباره تجلی عرفان در اشعار شاعران مختلف. توجه نویسنده در این کتاب به اندیشه‌هایی است که از دوران پیش از اسلام تاکنون ذوق سخن‌گستران و متفکرین ایرانی را برانگیخته و توجه به جهان حقایق و کوشش آدمی برای وصول به حقیقت مطلق است که ادبیات ایران مظهر و جلوه‌گاه آن بوده و افکار بلند عرفای بزرگ ما جهان بشریت را مسحور و مفتون کرده است. کوشش نویسنده در این بوده که خبری از این سیر روحانی و آن مستی معنوی که مرد عارف بدان محشور بود را به شیفتگان آثار گرانبهای فارسی برساند. عرفان و ذوق ایرانی، مجدود بن آدم سنایی، شیخ فریدالدین عطار، مولانا جلال الدین محمد، فخرالدین عراقی، شمس الدین محمد حافظ، نورالدین عبدالرحمن جامی، باباطاهر عریان، شاه نعمت الله، هاتف اصفهانی، عبرت نائینی، حاج میرزا حبیب خراسانی، شیخ ابوسعید ابوالخیر، خواجه عبدالله اناصری و صفی علیشاه شاعران و عرفایی هستند که در این کتاب درباره آنها بحث و بررسی شده است.