منظور اصلی نگارنده در این کتاب تحقیقی بوده تا درباره وزن‌هایی که شاعران غزل‌سرای ایران در اشعار خود به کار برده‌اند و رابطه‌ای که ذوق شخصی و شیوه سخن‌سرایی ایشان با اوزانی که اختیار کرده‌اند، داشته باشد؛ اما چون نگارنده در این باب با قواعد و موازین عروض سروکار داشت، ناچار کار به تحقیق در فن عروض کشیده شده و در آن نقص‌ها و خطاهایی مشاهده شده که گذشتن از آنها میسر نبوده و بیان نکاتی که در ضمن تحقیق اصلی به دست آمد به وسیله همان قواعد قدیم، دشوار بلکه نزدیک به محال دیده می‌شد، زیرا عروض عربی که اصول و کلیات آن در فارسی اقتباس شده بر بنیاد منطقی و علمی قرار نگرفته و در آن نقص و خطا فراوان است.