در یک کلام باید گفت: محمد علی بهمنی ، کلامی شیرین دارد و غزلی خوش و زیبا و دلنشین می سراید و این کلام اگر صدبار تکرار بشود جای دارد و اغراق آمیز نیست.
خواننده ی شعر بهمنی آشکارا احساس می کند که او زنده است و با ما زندگی می کند و اما هرگز در میان ما نیست و در این دنیا هم نیست، در آسمان خیال با غزل های خود زندگی می کند.
با ما سخن می گوید، به ما سلام می دهد و دست ما را می فشارد، اما فکرش جای دیگر است ، آن جایی که غزال غزلش آن جاست.
راستی در هوای شرجی هم
دیدن دوستان تماشایی ست
به غریبی قسم نمی دانم
چه بگویم جز این که خوشحالم