توماس مان دوستدار قرن نوزدهم بود و آن را قرن غولها می‌نامید. موسیقی آن، فلسفه و داستان نویسی‌اش را دوست می‌داشت و نیچه را در کنار واگنر و زولا و ایبسن می‌ستود. ابعاد این قرن او را مسحور خویش می‌ساخت و صمیمیتش او را از خود بیخود می‌کرد ولی نمی‌توانست انکار کند که کاوش انسان به خاطر حقیقت و برای دسترسی به آن هنوز از مقصد و مراد خویش بسیار فاصله دارد.
کتاب مقالات توماس مان مجموعه پنج مقاله است درباره گوته، تولستوی، فروید و واگنر.
نخستین مقاله "گوته آفریدگار سخن" متن سخنرانی توماس مان است به مناسبت صدمین سال مرگ گوته در فستیوال گوته در وایمار در مارس ۱۹۳۲
مقاله دوم "گوته و تولستوی" مفصل ترین و اساسی ترین مقاله کتاب است.
سومین مقاله نقدی است بر کتاب "آناکارنینا" نوشته تولستوی
مقاله چهارم درباره رنج ها و عظمت ریشارد واگنر، موسیقیدان بزرگ آلمانی است.
مقاله پنجم "فروید و آینده" است و متن سخنرانی مان در ۱۹۳۶ به مناسبت هشتادمین سالروز تولد فروید است.