وزن در شعر عبارت است از وجود نوعی نظم در اصوات کلام و به سبب تأثیر خیال‌انگیزی آن حتی نزد اهل منطق نیز جزء ماهیت شعر است. وزن افزون بر آنکه از کوشش‌های ذهنی می‌کاهد، به سبب آنکه قالبی مشخص و معین ایجاد می‌کند، خود موجب لذت‌جویی نفس هم می‌شود. لذتی که از آن حاصل می‌شود، نتیجه آن است که چون کلمات بر طبق ضرب و وزنی معهود و آشنا با هم تلفیق شود، ذهن آنها را آسان‌تر ادراک می‌کند. این کتاب که به سال ۱۳۵۷ منتشر شده، بررسی جامعی است درباره بحور شعر فارسی.