ابوالمعانی عبدالقادر بیدل باور دارد فهم معنی بلندش در گرو فهم تند فرهنگیختگان است. زیرا «گرد ساحل باش موج» معنی طرازیاش از «محیط دیگری» است و بهصراحت خود را «ابوالمعالی» و «لسان الغیب» مینامد و بر «نامحرمی زبان» صحه میگذارد. این کتاب نگاهی در شعر بیدل است. فصل اول آیینهدار کاخ باشکوه ابوالمعانی است. تصاویر تئوریکی اشعار بیدل ماحصل این آیینهداری است. این آیینهداری شعر چندبعدی بیدل را معرفی میکند و در ابعادی فن و صناعت سخنوری ابوالمعانی را به تصویر میکشد و مبانی تئوریکیاش را ترسیم مینماید. فصل دوم مناظر متناظر است. منظرههای از قلمرو حافظ، سعدی، خاقانی، امیرخسرو و صائب برگزیده شده که ابوالمعانی به آنها توجه داشته یا اینکه کلک وقاد بیدل به ایجاد چنان فضایی مبادرت نموده که از هر جهت دینی و قابل درنگ و تامل است.