ابوالفضل فیضی فیاضی اکبرآبادی (۹۵۴ ـ ۱۰۰۴ ق) ملکالشعرای دربار جلالالدین اکبر شاه از شاعران و ادیبان بزرگ هند و از سرآمدان سخن پارسی در آن سرزمین است. وی بعد از امیرخسرو دهلوی اولین شاعر فارسیگوی پرآوازهای بود که در سرزمین هند ولادت یافت. غیر از علوم رسمی در طب و ریاضی تبحر داشت و در عین حال اهل حکمت و تصوف هم بود. به شاعری بیشتر تمایل نشان داد و در این شیوه مخصوصا به طریقه نظامی و سنایی نظر خاص داشت.