محمد عبادزاده کرمانی نویسنده کتاب درباره این کتاب این گونه میگوید: سال ها از مولانا جلال الدِین محمد بلخی شنیده بودم. دِیوان شعرش را ورق زده بر آن تفاخر کرده بودم. حس عجیبی مرا به سوی او فرا می خواند. من گدای دست و پا شکسته ادبیات به امید پیدا نمودن عصای علم، تا با تکیه بر آن، کشکول معرفت بر دوش ، به دنبال سرافرازی بیشتر زبان رسا و شیرین مادری ام باشم، قدم در کوی مولانا نهادم. خوانش پلاک عرفانش مرا به وجد آورد غافل از آن که دروازه معرفتش عالم غیب و شهود را در بر می گیرد. بنابراین از دریای احسان او وضو ساختم و الفبای مثنویش را نزد دوستی از دوستدارانش فرا گرفتم. مثنوی را ثنایی دیدم که ثناگوی آن ثنویت را در سخنش راه نداده و با تکیه بر کتاب خدا ، احدیت را سرمشق خود قرار داده ، بزرگترین شاهکار ادب و عرفان را خلق نموده است. تقرب مولوی به قرآن کریم را وقتی می توان لمس کرد که در برگ برگ مثنوی آیات قرآنی و یا اشاراتی از آن را مشاهده نمود. «با عمیق شدن به اشعار مولانا به صحت این ادعا پی می بریم و درمی یابیم که مولانا کلام خدا که خودش مسجع است برای تفهیم عامه زیر ذره بین قرار داده و با مو شکافی، حقایق الهیه را بر ملا ساخته و گوش خرد را با آن آشنا نموده است.» پس با توجه بر آن که محل بزرگترین رویداد زندگی مولانا یعنی مکان ملاقات وی با شمس تبریزی از آیه ۱۹ سوره مبارکه الرحمن اخذ و «مرج البحرین یلتقیان» نام گذاری شده است به ابیاتی از مولانا جلال الدین محمد که ملهم از این آیه قرآن کریم است اشاره، و از دیدگاه مفسرین قرآن کریم و شارحان مثنوی تاملی چند روا می داریم...