تعزیه‌خوانی یا شبیه‌خوانی، عنوان نمایش‌های مذهبی ایران است و تاریخ پیدایش آن دقیقا مشخص نیست، ولی در زمان ناصرالدین شاه قاجار برای ترویج آن کوشش فراوان شد. واقعه کربلا، با رعایت تسلسل وقایع و تشریفات مفصل و جلال و شکوه بسیار، هر سال در دو ماه محرم و صفر به نمایش درمی‌آمده است. ولی متاسفانه با ورود تئاتر اروپایی به ایران و توجه تجددطلبان و سیاستمداران به آن از اواخر دوره قاجار تا اواخر دوره پهلوی، هرچند به آشنایی علاقه‌مندان به هنر نمایش با سبک‌ها و شیوه‌های گوناگون تئاتر مغرب‌زمین منجر شد، اما به حاشیه رانده شدن انواع نمایش‌های ایرانی، از جمله تعزیه را سبب گشت؛ نمایش‌هایی که ریشه در فرهنگ و عقاید و روحیات مردم ایران دارند و در طول قرن‌ها به حیات خویش در اقصا نقاط کشور ادامه داده‌اند. با این حال، به جز ملاحسین واعظ کاشانی در اواخر قرن نهم و اوایل قرن دهم هجری، تا به امروز کسی به تبیین نظری قوانین محتوایی و فنی این هنرها نپرداخته است. کتاب حاضر، مشتمل است بر مقالاتی درباره هنرهای نمایشی در ایران به ویژه تعزیه که به مناسبت گردهمایی مکتب اصفهان در سال ۱۳۸۵ عرضه گردیده است. موضوع برخی از مقالات عبارت‌اند از: بررسی اجمالی برخی نشانه‌ها در علم تعزیه؛ نقش و کارکرد اجتماعی، فرهنگی و هنری تعزیه‌خوانی در جامعه سنتی ایران؛ تعزیه و تئاتر معاصر، نقالی در دوره صفویه؛ نقش موسیقی در نمایش تعزیه و..