گزیده ای از کتاب:
گفتیم که فردوسی در سرودن شاهنامه پاسخگوی یک نیاز ملی است. این نیاز، اگر در عامه مردم به صورت کم و بیش ناآگاه وجود داشته، در طبقه دهقان حالت زنده و فعال و آگاهانه داشته است. هم اینان بودند که نمی گذاشتند آتش ملیت و قومیت در اجاق ایران بمیرد. قومیت در آن زمان به مفهوم احساس برتری نسبت به بیگانگان حاکم بود. عامه مردم البته در گرفتاریهای روزانه خود غرفه بودند و تنها یک طبقه مرفه و روشن بین می توانستند عیبهای حکومت ترک و تازی را ببینند، و در پرتو همین بینایی، حسرت تجدید عظمت ایران را در دل بپرورانند...