از متن کتاب:
نیما یوشیج می گوید: آنچه می نویسم، همه آن چیزهایی نیست که هست و من به فهم آن توفیق یافته ام، آن چیزهاییست که ابراز آن به وسیله نوشتن برای من امکان پذیر بوده است. توانسته ام بفهم و اگر فهمیده ام، توانسته ام فهمیده های خود را برای دیگران به زبان بیاورم. شروع من به گفتن در این حد از توانایی ممکن است. آیا بیش از این لازم بود گفته باشم که من چطور شروع می کنم، به طوری که مرسوم همه گویندگان است و مقدمه چینی می کنند؟ در هر حال مجموعه آنچه می نویسم، کاریست که خود مقدمه کارهای دیگر است. اما لازمتر این بود که گفته باشم این شروع که برای ما کمال لزوم را در فهم واقعیت هنری شعر ما داشته، بدون تقدم و تاخر نوبت آن رسیده است و خالی از میل و رغبت دیگران نبوده در آن تلاش و جستجوی یکنفر که برای خود می کوشد، اظهار وجود نمی کند...