مثنوی قالبی از شعر است که دارای ابیات زیادی بوده و برای سرودن داستان‌ها و مطالب طولانی کاربرد دارد. در این قالب هر بیت دارای قافیه‌ای جداگانه است و به همین دلیل به آن مثنوی (دو تا دو تا) گفته می‌شود. شعر در قالب مثنوی به زبان‌های فارسی، اردو، کردی، زبان‌های ترکی و عربی سروده می‌شود. معمولاً از بزرگترین سروده‌های ادبیات پارسی که در قالب مثنوی سروده شده‌اند، شاهنامه ی فردوسی می‌باشد. کلیله و دمنه رودکی و آفرین نامه ابوشکور بلخی نیز از اولین نمونه‌های مثنوی است. از جمله دیگر سرایندگانی که از این قالب استفاده کرده‌اند می‌توان از مولوی یاد کرد که مطالب عرفانی خود را در قالب مثنوی سروده‌است. نظامی، سعدی، عطار و جامی نیز از دیگر شاعران بزرگ این قالب‌اند. این قالب شعری خاص زبان فارسی است. این مجموعه شرح مثنوی به قلم دکتر جعفر شهیدی از جلد ۱ تا ۷ می‌باشد. جلد دوم، به شرح جزء اول از دفتر دوم، از ابیات ۱ تا ۱۹۸۱ پرداخته است و مشتمل بر مطالبی همچون دزدیدن مارگیر ماری را از مارگیر دیگر؛ التماس کردن همراه عیسی(ع) برای زنده کردن استخوان‌ها؛ ملامت کردن مردم شخصی را که مادرش را به خاطر تهمت کشت؛ امتحان کردن پادشاه دو غلامی را که تازه خریده بود؛ کلوخ انداختن تشنه‌ای از روی دیوار در جوی آب؛ انکار کردن موسی(ع) بر مناجات شبان و... می‌باشد.