از متن کتاب:
اندر باب این گفت و گو داستان این گفت و گو و پدید آمدن زندگی نامه ی نجف دریابندری به قلم من از این قرار است که در پایان تابستان ۱۳۸۱، وقتی نجف دریابندری از بیمارستان مرخص شد، من و صفدر تقی زاده به عنوان دوستان او تقریباً هر روز به ملاقات او می رفتیم سعی ما این بود که با گپ و گفت او را سرگرم کنیم تا بیماری خود را فراموش کند و به حال عادی بازگردد آقای دریابندری به علت سکته ی مغزی بستری شده بود و پس از مرخص شدن از بیمارستان به نظر نمی رسید احوال خوشی داشته باشد. در واقع ما به وظیفه ی دوستانه ی خود عمل می کردیم. برای آنکه او را به گفتار آوریم لازم بود مباحثی را با او در میان بگذاریم که او را به سخن گفتن برانگیزد و ذهنش را به کار بیندازد. برای این کار هیچ مبحثی شیرین تر و جذاب تر از داستان زندگی او نبود و این موضوع برای من، که همواره در پی نوشتن زندگی نامه ی شخصیتهای بزرگ بوده ام، فرصتی کمیاب به حساب می آمد. از آن زمان گپ و گفت های روزانه ی ما شروع شد...