بخشی از مقدمه کتاب:
قبول دارم بدون استاد و راهنما، یا بدون مطالعه به هستی و گوش دادن به صدای نهفته عاشقانه طبیعت نمی توان خود را از چنگال افکار بیهوده و زائد و گاهی شوم و بدیمن رهانید. روح حقیقت جوی ما انسانها باعث می شود در مسیری حرکت کند که بیاموزد و یاد بگیرد و خود را از گردابی که در آن هست نجات دهد و اگر به شکلی تداوم یابد به رهایی خواهد انجامید و این نیرو، آگاهی دانایی و اراده است. عاملی که زجر آور و قدرتی که از مسیر اصلی ما را به بیرون میکشاند و در چاهی پرتاب می کند و انحراف و ریشه و اساس درد و رنج انسان را به کوری و کبودی و تیرگی می کشاند، خواستن است. بعضی از خواستنهای مادی که اجتناب ناپذیر است؛ مثل تهیه لباس، غذا و... اما بعضی از خواستن های مادی و چنگ انداختن به پدیده های مادی که ما را از فطرت و اراده حاکم بر ما جدا میکند بدون شک همان خواستن است.
مولانا می گوید:
طفل تا گیرا تا پویا نبود
مرکبش جز گردن بابا نبود
چو فضولی کرد و دست و پا نمود
در عناد افتاد و در کور و کبود
جانهای خلق پیش از دی و پا
می پریدند از وفا سوی صفا
چو به امر اهبطو بندی شدند
حبس حرص و خشم و خرسندی شدند...