از پیش گفتار:
هرگاه به این موضوع فکر میکنم که چرا هنوز کسی در ادبیات ایران سر بر نیاورده که بتواند اصول نقد ادبی را آن چنان که مفاهیم این حوزه ی ادبی پیش بینی و مدون کرده، در سیاست نقد خویش در نظر بگیرد و آن را به دیگران نیز بیاموزد، دو موضوع بیش از همه در برابرم رژه می روند: یکی ارتباط کم با جهان خارج در گذشته و سانسور که خود سانسوری را هم در بر دارد.
اما در ارتباط با زندگی در خارج تنها سودی که دارد این است که منتقد می تواند با آخرین تئوریهای نقد ادبی آشنا شود که متاسفانه اکنون و در کشورمان به خاطر سیاست های کور و تمامیت خواهی، از نویسنده و منتقد ادبی دریغ شده است. در این معنا چالش بزرگ نقد ادبی ایران، مسلح شدن به تئوریهای نقد ادبی است. بی طرف بودن منتقد و نگاه نافذ به اثر و صاحب اثر - البته در صورت نیاز. این دومی اما در مناسبات نقد ادبی ایران بیشتر رواج دارد یعنی نوشته ای نقد نمی شود مگر آن که صاحب نوشته را به دوستی یا دشمنی بشناسند. در هر حال خود اثر در رفاقت یا کین منتقد مدعی بی طرفی گم می شود و لشکر موافقها یا مخالفهای نویسنده اثر کم یا زیاد می شود.
مجهز نبودن به ابزار نظری نقد موجی می شود که در روزنامه، هفته نامه، مجله ها، جنگ های ادبی، کاغذی و اینترنتی، شاهد گزارش یا معرفی کتاب باشیم به جای نقد. گزارش می شود که کتاب چند صفحه است، چند شعر یا داستان دارد، نویسنده اهل کجا است و چند جمله از اینجا و آنجای کتاب هم بدون این که دلیلی برای آوردنشان باشد، ذکر می شود. اینها نقد نیست که رابطه متقابل نویسنده، خواننده و متن را بررسی نمی کند. نقد نیست چون رابطه درونی متن با زبان را هم به خواننده نشان نمی دهد...