بختیارنامه از قصه های معروف فارسی است و کهنترین تحریر منثور آن به نام راحة الارواح فی سرور المفراح منسوب به شمس الدین محمد دقایقی مروزی (سده ششم و هفتم هجری) است. بختیارنامه مروزی از مقدمه، ده باب و خاتمه تشکیل شده و جز قصه اصلی شاهزاده بختیار، 9 داستان تو در تو و مرتبط با یکدیگر را در برمی گیرد که در تایید فضایل انسانی و طرد رذایل اخلاقی هستند. ذبیح‌الله صفا این اثر را در زمره داستان‌هایی می داند که در دوره تکوین حیات ادب عربی و در قرون اولیه هجری از پهلوی به عربی ترجمه شده اند. در کتاب حاضر پس از پیشگفتار و بیان اصلاحات و ملاحظاتی از ذبیح‌الله صفا، به متن اصلی راحة الارواح پرداخته می شود. این اثر در سال 1345 توسط انتشارات دانشگاه تهران در دسترس علاقمندان ادب فارسی قرار گرفت.