«درخت آسوریگ» منظومه‌ای است میان بز و نخل که به زبان پارتی یا پهلوی اشکانی سروده شده ولی اکنون به خط پهلوی کتاب در دست است. شاید ایرانیان این نوع ادبی را که دارای ویژگی ادبیات شفاهی است، در ادوار قدیم از بین‌النهرین اقتباس کرده‌اند. درخت آسوریگ با توصیف کوتاهی از یک درخت، بی‌آنکه به‌روشنی از آن نام برده شود، به شکل چیستان که از زبان شاعر آغاز می‌شود و با این توصیف شنونده یا خواننده پی می‌برد که منظور نخل است؛ آنگاه نخل خود فوائد خویش را برای بز برمی‌شمارد. در بخش بعدی بز با او به معارضه برمی‌خیزد و او را تحقیر و استهزا می‌کند و فوائد خود را مانند خوراک‌هایی که از شیر او درست می‌کنند یا کاربردی که شیر او در مراسم زرتشتی دارد، برمی‌شمارد. سرانجام به زعم شاعر، بز پیروز می‌شود.