از مقدمه:
گذشته چپ ایران به ویژه در سالهای پس از بهمن ۵۷ بافته ای از درد و رنج، ایثار و ناکامی است که نیشتر زدن بر هر گوشه ای از این ساختار دردی شدید را بر این پیکر تاریخی تحمیل می کند. پرسش از بازیگران عصر انقلاب نیز در برخی از مسائل چون کشیدن خنجر بر این تار و پود است. اما مگر چپ طی سالهای بسیار این همه درد و رنج را بر خود ناگزیر ساخته تا قدیسی بر قدسیان این مرز و بوم بیفزاید؟ مگر «نقد» جزیی جدایی ناپذیر از تفکر چپ نیست؟
این طرز تفکر بود که ما را به کاوش در تاریخ خود خواند زیرا چون «فرقه گرایان» بری بودن اندیشه و عمل خود و گذشتگانمان را از خطا و اشتباه بر نمی تابیدیم و توجیه گر گذشته خود بودن را خطا می پنداشتیم، پس آنگاهی که به سراغ آقای عمویی و بعدها (عموجان) رفتیم، کوله باری از پرسش به دوش می کشیدیم. این پرسشها را شاید پس از گذشت زمان و نگاهی از دور بتوان به چهار بخش کلی تقسیم کرد:
الف) پرسشهایی که دغدغه مصاحبه کنندگان محسوب می شد
ب) پرسش هایی از عملکرد حزب در برهنه مورد نظر
ج) پرسشهایی از عملکرد حزب ولی این بار از ناحیه منتقدان حکومتی یا دیگر احزاب اپوزیسیون
د) خاطرات محمدعلی عمویی...