کلام آخر، یادداشتهای روزانه نویسنده ای است در آستانه مرگ؛ چکیده و فشرده اندیشه هایی آزرده از احساس نزدیکی مرگ اندیشه هایی در باره رقم خوردن سرنوشت ناگزیر آدمی در چنگال آن.
سون دلبلانک این سرنوشت را در جریان آب شدن جسم و از پای درآمدن جان خود در زیر سیطره سایه سنگین مرگ، تجزیه و تحلیل می کند. هر گفته اش چند بعدی است و در هر بعد، نمودار اندیشه یا اشاراتی به اندیشه هایی در باره مرگ از دیدگاه خود نزدیکان دوستان و تنی چند از اندیشمندان نامی جهان. اما طبیعی است که با توجه به وضعیتی که نویسنده در آن به سر می برد، اندیشه های زیبایی شناختی درباره مرگ را در ترازوی نقدی بیرحمانه قرار دهد؛ زیرا نه اندیشه مرگ، که خود آن را ذره ذره دارد به شکلی واقعی تجربه می کند. کلام آخر در عین حال که تصویری ویژه و تند و تلخ از روزهای بیماری نویسنده ارائه می دهد، دفتر یاداشتهای روزانه او نیز هست.
در این کتاب نویسنده در ضمن تشریح بیماری خود و دست و پنجه درافکندن با مرگ، گریزهایی نیز به زندگی گذشته اش می زند. به خاطرات خود در دنیای ادب و هنر و نویسندگان و شاعران همنسل خود می پردازد و به دنیای نقد کتاب و اندیشه و به ویژه به هویت اندیشه انتقادی و رابطه آن با سیاست و ایدئولوژی و دیدگاههای خوانندگان آثارش نیز گریز می زند. دلبلانک در این یادداشتها نشان می دهد که روح چگونه با درد و رنجهای ناشی از بیماری ای مرگزا، به پیکاری بی امان برمی خیزد. با این همه روح از جسم نیرو می گیرد. زمانی که توان و هستی جسم بیمار روز به روز تحلیل می رود، او را بیش از پیش در اندیشه مرگ غوطه ور می یابیم...