ویتا سکویل-وست از روشن فکران انگلیسی در نیمه اول قرن بیستم به شمار می آید که در سال 1926 میلادی، یعنی همزمان با خلع سلطنت از قاجار و به سلطنت رسیدن رضا خان، به ایران سفر کرده است. "سکویل وست" گزارش خود را از حرکت گروهشان از تهران آغاز می کند و پس از آن به دیده های خود از اصفهان و سرزمین بختیاری اشاره می نماید. مقصد سفر او و همراهانش مرکز مناطق نفتی در کوه تپه های مسجدسلیمان بوده و هنگامی که به نزدیکی این منطقه می رسد سکویل وست تقارن بافت سنتی عشایری با مدنیت صنعتی در ایران را اینگونه توصیف می کند :
چادر های سیاهی که دشت را نقطه چین کرده بودآخرین اثری بود که از عشایر می دیدیم.آنچه انتظار ما را می کشید مدنیت بود که با آن تضادی حاد داشت.
او به جامعه شناسی مردمی که می دیده نیز توجه داشته است.در گزارش خود از مردانی یاد می کند با پوستهای تیره .ایرانی و هندی که احتمالا حتی خواندن و نوشتن هم نمی دانستند و این سوال را مطرح می کند که: "واقعا این مخلوقات ساده از موتورهای صنعتی چه ادراکی داشتند؟در دنیای تخیلات آنها دنیایی که از کار آنان تغذیه می کردچه شکلی داشت؟آیا هیچگاه به خود زحمت داده بودند تا درباره آنچه ماورای حوزه وظیفه بلاواسطه آنها قرار داشت بیندیشند؟