از متن کتاب:
امروز صبح از زاهدان بسوی داخله ی بلوچستان حرکت کردم تا گرما را لمس کنم و فصل خرما را که بلوچها «هامین» گویند. در این فصل اکثر بلوچهایی که به شیخ نشینها برای کار رفته اند برمی گردند و عروسی و مجالس خانوادگی برپا می شود و زندگی بحرکت می افتد که فصل برداشت گندم است و جو، و بدنبالش بریدن خرما و درو برنج یعنی تهیه ی آذرقه سال.
ساعت ۸:۳۰ حرکت کردیم و ساعت ۱۲ به خاش رسیدیم. آسمان ابری بود و هوا دم کرده و نزول چند قطره باران آنچنان خوش آیند که به یاد کودکی در زیرش ایستادم. هوا گرمتر از زاهدان نیست. شهریست از شرق و غرب محصور بین دورشته کوه، با آبی اسیدی و هوایی تا حدودی خنک تر از زاهدان، لبنیاتش در تمامی بلوچستان شهرتی بسزا دارد. در فاصله یکساعت و نیم توقف ماشین برای نهار و سوار کردن مسافر به مقصد ایرانشهر گشتی در شهر زدم که برایم آشنا بود از سفر قبل و اقامت چندین روزه در آن.
بلوچهای این نواحی اکثر آرنگ باخته اند و اصالت ایلاتیشان را در شهرها و تمدن امروزه گم کرده اند بلوچهای طایفه «ریگی» در ادارات که از زمان آمدن انگلیس و سپس قشون ایران پیشگام همکاری با مقامات بوده اند...