از " آیا این یک انسان است؟" به عنوان یکی از بزرگترین آثار ادبی قرن بیستم یاد شده است.
این کتاب شرحی است قدرتمند و تکان دهنده از دورانی که نویسنده در اردوگاه آشویتس به سر می برد.

پریمو لوی در یک خانواده متوسط یهودی در شهر تورینو (تورین) ایتالیا چشم به جهان گشود. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در شهر زادگاهش، او در رشته مهندسی شیمی در دانشگاه تورینو ثبت نام کرد. اندکی بعد، حکومت موسولینی با تصویب قوانین نژادپرستانه در سال 1938، ورود به دانشگاه را برای یهودیان ممنوع کرد. پریمو لوی در سال 1941 با احراز رتبه اول در دوره خود فارغ التحصیل شد و این در حالی بود که ایتالیا یک سال پیشتر به عنوان متحد آلمان نازی پا به عرصه جنگ جهانی دوم گذاشته بود. پریمو لوی که در دانشگاه با جنبش پارتیزانی ضدفاشیست همکاری داشت، در صدد برآمد تا با رفتن به کوه به پارتیزانها بپیوندد، اما در دسامبر 1943 توسط شبه نظامیان فاشیست دستگیر شد. دو ماه بعد، پریمو لوی 24 ساله را به اردوگاه آشویتس اعزام کردند. در آنجا وی به خاطر تخصصی که در رشته شیمی داشت از انتقال فوری به اتاق های گاز در امان ماند و او را برای کار اجباری به اردوگاه مونویتس فرستادند. پریمو لوی در یکی از آزمایشگاه های شیمی متعلق به شرکت ای. گ. فاربن مشغول به کار شد. این شرکت برای ماشین جنگی نازی ها کائوچوی مصنوعی تولید می کرد. در پی آزادسازی آشویتس توسط ارتش سرخ شوروی در ژانویه 1945، لوی به تورینو بازگشت و به عنوان شیمیدان در شرکتی مشغول به کار شد. دو سال بعد، او نخستین کتابش را تحت عنوان "آیا این یک انسان است؟" به چاپ رساند. در آغاز این کتاب که در تیراژ کم و توسط یک بنگاه نشر کوچک در تورینو منتشر شده بود توجهی را به خود جلب نکرد، اما پس از ده سال چاپ مجدد آن با موفقیت عظیمی مواجه شد و تنها در ایتالیا نیم میلیون نسخه از آن به فروش رفت. لوی در دوران حیاتش به یکی از چهره های ادبی بزرگ ایتالیا تبدیل شد. کتابهای او به بسیاری از زبان ها ترجمه شد و یکی از آثارش به نام "جنگ ایست" به عنوان کتاب آموزشی در مدارس ایتالیا تدریس می شد. در کتابهای پریمو لوی با شهادتی دقیق و عینی از زندگی در اردوگاه های کار اجباری نازی روبرو می شویم، اما حس عمیق انساندوستانه نویسنده و روح عاصی او را که از دنیای مسخ شده پیرامونش سخت در عذاب است، می توان در سطر سطر نوشته هایش لمس کرد. توحش و بربریت نازی ها و همدستانشان این روح بزرگ انسانی را مقهور نکرد و او با دقت یک دانشمند و ظرافت یک شاعر پلیدی ها، قساوتها، رنج ها و نیز قهرمانی های کسانی را که برای بقا در این اسارتگاه جهنمی می جنگیدند، به رشته تحریر کشید. به عقیده پریمو لوی، قهر بی فایده هم جلاد و هم قربانی، هم زندانبان و هم زندانی را از هیئت انسانی خارج می کند: "قربانی را باید قبل از مرگ از رده انسانیت به زیر کشید تا به این ترتیب وجدان جلاد از کشتن او عذاب کمتری حس کند." پریمو لوی در 11 آوریل 1987 در سن شصت و هفت سالگی در شهر زادگاهش دیده از جهان فرو بست. برخی منابع علت مرگ او را خودکشی ذکر کرده اند. "پریمو لوی یکی از مهمترین و بااستعدادترین نویسندگان دوران ما به شمار می رود." : ایتالو کالوینو، نویسنده شهیر قرن بیستم ایتالیا "این کتاب یکی از آثار حقیقتاً ضروری قرن است": فیلیپ راث، داستان نویس مشهور آمریکایی